Dümbül Çağı Şıpşıp Şiiri - Seyfi Karaca

Balkonsuz garajsız ev mi var bu devir de
Garajsız depo
Çekmecesiz cıngıl cıngıldak mı var bu devirde şıpşıp..
Ucu gelip insana batmaya az bir mesafeden gün be gün
Acısız turunç mu var bu devirde
Anlamını doldurmayan karşılıksızlığın turp gibisi
Hapla yaşıyorum ulan zati ilişme bana
Bulursun belanı ilişme demeyen
Baharat mı var bu devirde?
Ağısız ağrısız aktar mı kaldı?
Doktor mu?
Şahsen kendi akıldan sıyrılmadık
Kalpten travmalı
Kafayı zehirle bulmadık toprakların kalmadığı
Şu zamanda balkonsuz garajsız varoşkeş
Modül-amor virajlı mesajsız
Ev mi kaldı insan behrinde..?
Ya bir de kaldıysa
O zaman işte bak ozaman müzik
İki tek daha atttırarak
Dümbürteke tweke teke dübüraatatatata
Tık...! Ve sonuna kadar dildeki yarayı
Uzattıkca uzatarak sesteki sızıyı
Bütün çile oynaklıkları ince sesten
Ve yıkılıncaya kadar salon -balkon
Bir basamak daha yukarı çıkıp
Çağ atlattıttırır
Dümbül dümbelekliğe

Seyfi Karaca.......Nisan / 11