Dumanlı Serkeş Şiiri - Selim Erdoğan

Cebinden çıkardı, sardı ve uzattı.
Anlaşılmaz boşlukta,
Çekti bir dumanlı acı.
O hissiz sarhoşlukta.

Gözleri kan çanağı,
Bakışları bakmıyor gibi.
Tezgâhında doğranan kuzu kasabın,
İşlenince, anlamını kendisinde arayan…

Tamam, anladım.
Gölge istiyorsun.
Gölgem düşsün, uzun boylu,
Gereksiz bir düzlemde…
Bulutlarla karşılaştırdığım gölgem,
Dumanlarda aradığım gölgem,
Gölgelediğim gölgem, düşsün istiyorsun.
İspat peşindesin.

Bir katar gidiyor gibi uzaklaşıyorsun aramızdan.
Eski, yorgun, metal taşlı yollarda,
Uzayıp giden,
Uzadıkça, dumanı küçülen…
Yanan kömürün götürdüğü yere kadar,
Gidiyorsun uçurumlara.
Gidiyorsun çiçeksiz mezbelelere.

Yudum yudum zarar yazıyor;
Yapman gerekenden uzak duruşun…
Bir temiz soluklanmayı reddediyorsun.
Renkli atmosfer uğruna,
Celladın gölgesine saklanıyorsun