Dumanlı Şehir Şiiri - Afif Muhsin

Sokaklarında hayaletim geziniyor
Bazısı tarih, pek çoğu keder kokuyor
Saat kulesi ikindiyi gösteriyor
Kuşlar için uyku vakti

Gökyüzü ikindiyi bekler gibi
Dedemin gençliği kadar gri
Çünkü mavi burada ne denizin
Ne de gökyüzünün rengi
Devasa bacalardan çıkıp ruhlarımızı yakan
Ateşin rengiydi mavi

Unutulmaya yüz tutmuş kederli yüzler
Ağlarken bile gözyaşı değil
Parça parça çelik dökerler
Ruhları çelikle dövülmüş
Demirden yürekler
Belli ki gözünden kaçmışlar
Tarihin
Yoksa ağlamak bu kadar külfet olmazdı
Değil mi ?

Burada sesini duyurmak için
Üç kez bağırmalı insan
Bir kere gökyüzüne, bir kere kaldırımlara
Sonuncuyu da kimsenin duymayacağı ruhlarına
Nihayetinde ise pek azı ulaşır, yankılanır ufuklara
Unutulan ruhları duymak için
Raylara hapsolmuş çığlıkları ara