Dumanlar savruluyor çıkmaz sokaklara

bu gece
unutuluşun içine yuvarlanıyorum
bir adın kaldı bende yadigar
bir de ucu yanık mektuplar
bu sıralar aklım nasıl tarumar bir bilsen
keskin bir kılıç kesiyor yüreğimi
kalbimde geziniyor birkaç kan pıhtısı

dumanlar savruluyor çıkmaz sokaklara
zihnim yangınsız ateşlere maruz
vurgun yemişim
saatler viran
her anım ziyan
silinmiyorsun aklımdan
ciğerimdeki korlar yakıyor dudağımı
ufukta günün kızıl çiçeği açmak üzere
vaktin son saatine
şafağın ışığı düşüyor

bir köy yolunun kesişim noktasında
soğuk mu soğuk bir kışın ortasında
tanışmıştık hatırlar mısın
elektrik yoktu
su yoktu
bir hayli zordu hayat şartları
bir köy öğretmeniydim köyünüzde
yokluğun taze bir bahar gibi şimdi
gece yarısı bütün şiirlerim tükenmiş
gün yüzüne çıkarıyor özlemleri
ete kemiğe bürünüyor hasretin

canım öyle çok sıkkın ki
sokağa fırlıyorum başıboş fişek gibi
yağan yağmura yakalanmışım
baştan aşağıya sırılsıklamım
cehennemi ateşler içinde
sıtma nöbetlerindeyim
içim de sen
güneş ufukta yükselmekte yeniden
sen yanımda yokken

kaç yıllarımız geçti
evimiz çok soğuk ve küçücüktü
bütün ev bir odadan ibaretti
yanan sarı ışıklı lambanın altında
geceler geçerdi çaresiz
sabahın olmasını beklerdik
sabah olurdu vakit
bir telaşla başlardık güne
dünden yarım kalmış ne kadar iş varsa
yapılırdı her şey
sessiz sedasız

saatlerce aynı sayfaları yeniden okurduk
her şeyin çok az olduğu bir köyde
elektriğin bile olmadığı bir yerde
ben seni okurken
sen beni pekte umursamazdın
sessizce kalkıp giderdin telaşlarınla
öfkelerim de giderdi ardından
nefes nefes

tutunacak dal arıyor gibiyim şu an
kalbimin hükmü ağırlaşıyor
sensiz günler daha kısa geçiyor artık
uzak hayallere sürükleniyorum
uzağa uçurduğum düşler konuyor pervazıma
sen geliyorsun ardından
öyle çıkıp geliyorsun
sarı saçlarınla
kalbim kanıyor
o vakit

evimin camlı büfesinde ikimizin resmi
ellerimin kırışlıklığı arasında senin elin
sol yakamda bir kırmızı gül
arkamızda koyu mavi bir deniz
güneşin rengi yüzünün üstüne düşmüş
yalnızlığın sıkıntısıyla sabahı beklerken
zaman ırmağı çok yavaş akıyor şimdi
ayrılığı söylüyor hece hece
hüzün renkli bulutlar
sarıyor göğü
sen unutsan bile
ben seni unutamadım

redfer