Duman Gözlü Balçık Şiiri - Hüseyin Büyükbaş

Duman gözlü balçığın köleleri.
Ne dersen de, anlamaz böyleleri.
Azgınlık sonucu kopar kelleleri.
Bitmek bilmez şeytanın hileleri.

Sabahımda sela sesleri akşamımda kurşun.
Sesini duymaz oldum cik cik öten kuşun.
Hesabını veremiyorlar tırnak kadar kuruşun.
Çaresiz kalınca hemen birbirinize vuruşun.

Racon kesip bıçak çeker rezil keşler.
Gözler boyar iki bacaklı keş leşler.
İrtifalarda yaşadığını sananlar var.
İftiralarda boğulup muallâkta yaşarlar.

Şeytanın tek güzel lafına kanar sazan.
Dünya kazanıldı, ölüm mü oyunbozan.
Parayı buldukça arayandır asıl azan.
Yapraklar gibi dökülür insan mevsim hazan.

Sen ki bilir misin kimdir kaderini yazan.
Sen ki bilir misin kimdir kuyunu kazan.
Bilinmeyeni bilmekle olunmaz ki ozan.
Rabbin her gün seni çağırır dinle, ezan.

Ölüm yahut hastalık Rab’den insana tokat.
Tokat sonunda kimisinde kalmadı takat.
Kimisiyse maalesef ölene kadar sakat.
Bu yaşamın sonunda yapılacak mülakat.

Kurtuluşa yaklaşır insan her nefeste.
İnsanlar yaşar iki kapılı bir kafeste.
Diğer yandan da korku var, aheste aheste.
Korkar olundu artık duyulan her bir seste.

Yaptıkların sonucu olmayasın tarumar.
Değerin söylensin sadece iki dinar.
Kusursuzum deme herkeste var kusur.
Vakit geldi gelecek üflenecek sur.

Duman gözlü balçığın köleleri.
Ne dersen de, anlamaz böyleleri.
Azgınlık sonucu kopar kelleleri.
Bitmek bilmez şeytanın hileleri.