Duman Gözlerin Şiiri - Süleyman Köse

Ölümüyüm sağmıyım anlamıyorum,
rüyamısın gerçekmisin çözemiyorum,
kaybettim kendimi bulamıyorum,
beni benden aldı duman gözlerin.

Her iklim her mevsimde kalbime iner,
baharla kandırıp güze gark eder,
aman derim eyvah derim gülerde geçer,
ömrümü önüne katar duman gözlerin.

Aşka bir bedelse şikayetim yok,
yaradandan senden gayrı dilediğim yok,
yüreğim aşkınla dolu santim boş yer yok,
gönlümü işgal etti duman gözlerin.

Leylanın mecnuna hasreti gibi,
Şirinin ferhata feryadı gibi,
Aslının kereme bakışı gibi,
bana bir şey anlatıyor duman gözlerin.

İndirme gözlerini gözümden yere,
ne zor imiş sevda denen cendere,
nar-ı cehenneme şükür bin kere,
canıma od düşürdü duman gözlerin.

Acıtmadı yüreğimi hiçbir hançer,
gönlüme savrulu bakışın kadar,
hergün daha derine işleyip iner,
kanatır içimi duman gözlerin.

Hayaller anlamsız düşler anlamsız,
sensiz doğan güneş sabah anlamsız,
yoksun ya yanımda hayat anlamsız,
canıma kastetti duman gözlerin.

Bir bakış yüreği böylemi yakar,
sevda çesmesi gibi gönlüme akar,
her ne yana baksam karşıma çıkar,
gözümden gitmiyor duman gözlerin.

Süleyman Köse