Duman Şiiri - İbrahim Şahin 1

Mineciktin
Gözlerin yeni açılmış
Yalpalaya yalpalaya yürüyordun
Annenden ayırmışlar
Yetiştirilmen için
Bana teslim etmişlerdi seni
Adını “DUMAN “ koydum
Ayrılık acısını
Anne sevgisini unutturmak için
Bağrıma bastım
Başını kaşıdım
Seni sevgisiz bırakmadım
Sütle besledim
Kucağımda taşıdım
Gözüm gibi baktım
Kokusunu al sın diye
Koyunların yanında yatırdım
Bazen seni unutur
Bir meşenin dibinde
Uyuya kalırdın
Uyanınca
Cıyak cıyak sesler çıkarır
Anne arar gibi
Beni arardın
Görünce de sevinir
Kuyruğunu sallar
Dizlerime sürtünürdün
Bir yaşına basmıştın
İri iri pençelerin
Kocaman bir başın vardı
Tam bir Kangal’dın
Bir gün
Başını kapının arasına sıkıştırdılar
Kulaklarını kestiler
Ok gibi kaçıp gittin
Küsmüştün
Birkaç gün eve gelmedin
Bir akşamüstü
Biraz bitkin
Biraz mahcup bir şekilde
Çıka geldin
Bana darılmış gibiydin
“Daha iyi duyman için bu gerekliydi” dedim
Sanki anlamıştın
Barıştık
Aramızdan su sızmıyordu!
Her yerde beraberdik
Ben uyusam
İnsan gibi sürüyü otlatırdın
Dostuna dost
Düşmanına düşmandın
Konuşmadığımız bir komşu
Harmandan geçerken
Sanki” Neden buradan geçiyorsun? ” der gibi
Bir göğüs darbesiyle
Sırt üstü yere sermiş
Pençeni göğsüne bastırmış
Öylece beklemiştin
Göz göze gelince de bırakmıştın
Neye uğradığını şaşıran komşu
Afallayarak oradan uzaklaşmış
Bir daha da harmandan geçmemişti
O gün
O kahredici gün
“Gövsınıf” denen kayalık yerde
Bir geyiğin peşine düşmüştün
Amansız takip başlamış
Ha yakaladı ha yakalayacak şekilde yaklaşmıştın
Sonra
İşte sonrasını sorma!
Can havliyle
Geyik bir kayadan bir kayaya
Atlayıp geçivermişti
O geyikti
Sen Kangal’sın
Mesafe çok uzundu
O atladı
Sen atlayamadın
Otuz metreden
Boşluğa düşüp
Yere çakılmıştın
Koşarak yanına geldiğimde
Başın kanlar içinde
Acı acı
İçin için inliyordun
Gözlerim yaşlı
Yavaşça başını kaldırdım
Göğsüme yasladım
Son kez bakıştık
Sanki “yolumuz buraya kadarmış” der gibiydin
Nefes alman yavaşladı
Gözün kapandı
Ölmüştün
“Dumaaaaaaaaaan! ! ”diye bağırdım
Sesim kayalıklarda yankılandı
Duyan olmadı
Döldür’ün başına çöken kara duman gibi
Başım dumanlanmıştı
Kucağımda büyüdün
Kucağımda öldün
Yıllar geçti
Su gibi aktı zaman
Yüreğimdeki sızı
Hiç geçmedi Duman…
21/04/2013 Cihangir/İSTANBUL