Duman Şiiri - Özel Arabul

Artık zamanıdır sana bir şiir borcum var
Son ilmeğini attım dokuduğum ırmağın

Burada bizi dumanlara boğdular
ağzımız burnumuz ateş
sana uzandıkca karıştı yollar
haberin olmadı duymadın umursamadın
karışık bir resme baktın sıkıldın
senin adına bir ocak daha açtım dağlarda
yine ben yandım yine ben yandım

ölüm korkularını kapattık, acıları kapattık
tembel hüzünleri almadık aramıza
sonra baktık gümbürdeyen kalabalık

kanıksadın bunları belli oluyor yılgınsın
gelincik değil ağzının kenarında ezdiğin
keten mi kenevir mi
konuşman öyle sessiz kaçamak
-biz kilit altındayız, üstümüzde gökyüzü-
Kara bir mürver ağacı gibisin, ağrılısın
ne zamandır unuttun çiçek açmayı
sor bir kez kendine
herkesin bir sorusu mutlaka olur
şimdilerde yanıttan keskin

duman sardı aramızı geçit vermiyor
neden bahar bu kadar uzak
ve niye toprakta küf kokusu var