Duman Şiiri - Mahmut Karahan

Bütün ayrılıkların
En güzel düdüğü ekspires
Koridorda genç bir kadın
Baktıkca kısalıyor raylar
Ne kadar ağaç varsa sayıyorum
Rüzğar dolaşıyor suratımda
Dere kenarından geçiyorum
Gözlerim kısldıkca kısılıyor
Parmaklarım sımsıkı tutuyor camı
Ay çicekleri boynunu büküyor
Geçiyorum şehirleri birer birer
Genç bir kadın oturuyor koridorda
Saçları rüzğara salık
İçiyor rüzğarı ılık ılık
Tünelin karanlığı dokunuyor raylara
Üşüyorum ellerim ayaklarım sallanıyor
Ömrümün her anı çarpıyor cama
Bırakıyorum yükleremi yavaş yavaş
Bütün sevinçler kuçağımda
Gözlerim parlıyor
Bir kestane ağacına
Filanı düşünüyorum falanı