Dülger Şiiri - Mehmet Ekici (taha)

Bazen yüzünde bir tebessüm belirirdi belli belirsiz
Dudağında eskilerden kalma bir hicaz şarkı
Baya eskilerden…
Ağaçla rendeyi buluştururken
Veya ıskarpelayı ahşabın yüzeyine dayayıp
Tahta çekiciyle ağaçtan birkaç aruz vezni ödünç alırken
Hele ki zeytin, hele ki meşe veya şimşirden
Ayrılırken her bir talaş parçası boynunu büküp
En dertli şiirlerini söylerlerdi
Dülger, mahir ellerini henüz dokundurmadan
Bir peygamber mesleğinin kerametiyle
Her kütüğün içinde sakladığı sırlarını görürdü
Oysa henüz tanışamadığı bir sürü ağacı vardı isimsiz ormanlarda
Ve her birinin ayrı bir hikayesi..
Ne zaman ıskarpelayı alsa eline
Bilirdi ki; suyuna… suyuna gitmeliydi
En yumuşak ağacın bile
Bilirdi ki gürgen sertti, ceviz de damarlıydı
Hele ki çam ve ıhlamur, hele ki gül ağacı
Kavak ve söğüt veya huş
Her birinin ayrı bir hikayesi vardı..
Her birinin ayrı bir derdi…
Oysa dülger,
Hiçbir keresteyi gönlüyle okşamadan onlardan bir kıymık istemezdi.

12 Kasım 2017, Lefkoşa/Kıbrıs