Dul Vakit Mustusu Şiiri - Seyfi Karaca

Çakmağını bulunca yanar mı buz ayaz
Niye yanmasın yanar
Evden çıkar çıkmaz gah yürür gah dura dura
Gün doğmadan neler nelerle dağlar kar düzler çamur yollar buz
Ayak basan her yer potinden kalan izde sırta sarılı göynek
Ve bağrı döşü tipiler kucağı firari gocuk
Çakmağını çakınca evden sokaklara çıkan kıvılcımla ayaz buz
Yaza ya çıkar ya çıkmaz ışığı çiçeği görmeye hayat
Kim sebep kim bahane çektiği tespihten yorulup da dünyaya dönen
Bir saz olaydı bari resimde asılı duvar
İnip sedire mindere sen kim ben kim aşk nere
Çala söyleye duraydı saz ve çakmağa değince buz
Savuşur geçer karanlığın içindeki gece sessizliğin her yanı duyulur görülür
Bakarsın ki her hayretin içinde sen sana refakatçi sayen
Gülümseyen bir ayna gibi herkesten gerçek ve daha yakın
Yanmaz mı yanar elbette mektup bekleyen dul bir kadın gibi mum
Buyur geç otur kilidini soğuk kapılardan sevince bulanmış kalbine sökerek
Onun gibisinin yananı zar zor görülen yanmaz mı yanar buz
En ağır meyhaneleri içmiş de kanmayan sarhoşuna aşk gibi
Çiçekler açar neden sonra karlı buzlu zati nazlı dünya
Çakmağından kıvılcım yandıkça zuhur zaman yanar erir
Aşk deminde dahi, delide doluda kül yanar

Ocak / 21