Düğüne Giden Mehmet’im, Kompozisyon

Düğüne giden Mehmet’im,

Yüreğim var, içine koca bir vatan aşkı sığan…
Toprağım var, akan her damla kan için ağlayan…
Bayrağım var, şehidimden miras kalan…
Ve geçmişten gelen bir şiir var,
Beni, geçmişin havası barut kokan mahşerine götüren…

Bir yandan çelikten zırha bürünmüş medeniyet canavarları geçmeye çalışır...ken, diğer yandan göğsünü siper edip etten bir...duvar ören Mehmet’im savunuyor boğazı. Ey Mehmet’im, göğsündeki iman mı geçirtmedi yoksa düşmanı?
Akan bir damla kan, güneş gibi doğuyor gecenin karanlığına. Doğan her damla güneşle, bir güneş batıyor aslında. Şafak söktüğünde utanıyor güneş doğmaya, güneşimin üstüne. Ey vatanımın güneşi, güneş senin üzerine doğmaya utandığı için mi ay ve yıldız var bayrağımın üstünde?
“Çekiyorum tetiği… Çekiyorum, çekiyorum…Tüfek patlamıyor,ateş etmiyor.Tüfek bozuldu herhalde, bak hele.” diyorsun ya yanındaki arkadaşına.Ve bakıyor ya yanındaki arkadaşın sana: Senin parmağın kopmuş! Sen parmağının koptuğunun dahi farkında değilken, korkuyor gözlerindeki inancı gören düşman askeri. Çağının en gelişmiş silahlarıyla geçerken düşman taarruza; sen sınırlı sayıdaki top ve tüfeğinle çıkıyorsun düşmanın karşısına. Merminin bittiği yerde süngüyle; süngünün olmadığı yerde tırnağınla, dişinle, etinle…..
Bilirim senin nasıl öldüğünü Mehmet’im…
“Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak..
Boşanır sırtlara, vadilere sağnak sağnak…” İşte ölen sen değilsin o sağanakta. Medeniyet canavarıdır boğulan aslında kendi fırtınasında. Senin ölümün, son damla kanın yarine kavuşunca olur.Yoksa mümkün müdür ki her karış vatan toprağını sulamak kanınla?
Koskoca bir imparatorluğun surlarına ilk sancağı diken Ulubatlı Hasan’ım,anasının vatana kurban ettiği Kınalı Hasan’ım, koskoca bir gemiyi boğaza gömen Koca Seyit’im ve sen Mehmet’im! Söyler misin bana ey Mehmet’im, nasıl bir mücadele ruhudur, nasıl bir imandır bu?
“Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
Gömelim gel seni tarihe desem sığmazsın! ” diyen Mehmet Akif dahi tarihe sığdıramazken, ben nasıl kalbime sığdırayım seni?
Sen akıtırken son damla kanını cephede, canından çok sevdiğin anan, bakmaya kıyamadığın karın, öpmeye doyamadığın ve “Hiç büyümesin.” diyecek kadar çok sevdiğin küçücük oğlun bekliyor seni. Ama sen henüz yazılmamış olan İstiklal Marşı’nı yazdırmak için gitmiştin ölüme. Tıpkı düğüne gider gibi…
“Canı, cananı,bütün varımı alsın da Hüda,
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda! ”
Sen şehitlik mertebesine ulaştığın gün hiç büyümesini istemediğin evladın, çocukluk hayallerini itip bir kenara, gerçekçi sorular sormaya başlamıştı sana.
“Uzun zamandır gözlüyorum yolunu, neredesin baba? Sordum herkese ‘Babam nerede? ’ diye. Ama farklıydı aldığım cevaplar. Dedeme sordum: “Düğünde.” dedi, toprağa sordum: ”Yanımda” dedi. Bayrağa sordum: “Kanımda.” dedi, anneme sordum: “Kalbimde.” dedi. Minik yüreğim alışamadı bu özleme.Yoksa senin yüreğin alıştı mı baba? Hani erkekler ağlamaz demiştin ya, üzgünüm seni dinlemediğim için.”
Ey Şehidim!
Bu vatan uğruna akıttığın her damla kan için, akan her damla gözyaşımla selam gönderiyorum sana.Gördün mü şehidim? Mübarek bedenin kavuşurken sevdiğine, nasıl da imrenerek baktı Seyit Gazim nuruna? Çocuğun her ne kadar çocukluğunu yaşayamadan olgunlaşmış olsa da, senin sayende bugün erkenden olgunlaşmıyor çocuklar. Özgürce dalgalanıyor uğruna damla damla kan akıttığın bayrağım.Hem çatmıyor artık kaşlarını da! Dimdik duruyor kanla sulanan bu cennet vatanın topraklarında yürürken başım. Bir tek saygıdan eğiliyor, sen gelince aklıma. Beni, geçmişin havası barut kokan mahşerine götüren şu dizelerle anıyorum seni…..
Git rüzgar….
Anamın sesini,
Kokusunu,
Okşayışını getir.
Verirken en son nefesimi,
Yankılansın anamın sesi.
Kokusu sarsın tüm benliğimi.
Okşasın saçlarımı yavaş yavaş…
Tıpkı anamın kokusunu
Getirdiğin gibi bana,
Götür kokumu anama,
Son sözcüklerimi fısılda
Anama canım,
VATANA,
HER ŞEYİM FEDA!