Dudaklarımda ebabiller taşırım

ülkelerin bir sınırı yoktur yüreklerde
gökten bombalar yağarken
namlular kan kusarken köşe başlarından
yine vurulan ilk ben olurum
annemin bile öpmeye kıyamadığı yerden

bir menfez dibinde şefkatin kanatları kanar

mahza aşkın ateşiyle kavrulur can toprağı
bir de naru cahimi içinde büyütenlerin
benimde volkanlara dönüşür sinemde ki yangınlar
göklere vurur öfkelerim
yanar günahımın sırlarıyla
o ateşli kamçılardan bir dehşetli kıvılcım

düşer köpüklü ırmaklara karanfil renginde son intikam

bir ucu sahrada bir ucu asumana muttasıl
dağlar gibi çivilenmiş
bir korku düşer semudun tüm sübyanlarına
secde anında benim secdegahıma
dudaklarımda ebabiller taşırım
gün gelecek yerlere sereceğim ebrehenin fil ordusunu

Kahhar’ın kahır tecellisi dünden çok daha yakın…

her cennet kendine çağırır eskiyenleri
günahlara dökülür bir avuç gül
dökülen yaprakları rüzgarlar savurur
bende yüreğimi rüzgarlara veririm
beni beklerken üşümüş
cennetin üstüne serilsin diye

firdevs köşklerinin penceresine hayallerim

redfer