Dudağındaki Yara Şiiri - Kağan İşçen

sen derdimi dinlerdin ya
iç denizlerim kaynar kazana dönerdi
yorgun kış sabahları nasıl zavallı kalırdı
o bakışlarındaki kıpkırmızı utançta
kalp değil el gün bilmez şimşekti
sol yanımda atan...haylazınsam bitmez aşk...
ah...ne vardı bir akşam yağmuru yağsa
karanlığı paylaşsak
aydınlıklara kanmasan yavrum
gün nifak sokmasa aramıza
sen kaçmasan vebalinden
yakalanmaktan korkmasak

notlarımda dudağındaki yara
gün boyu seni yazdığım kağıtları öpüyorum
ve şaşırmıyorum başıma sardığın suçlara
koca bir hayat daralan çemberimiz bizim
sonumuz yok
bana öğrettiğin bu yalnızlıkla omuz omuza

ve dudağındaki yarayı gördüm göreli
bir başka boyutundayım hayatın
bu şiirleri sana yazdığımı anladığın andayım
ki söylenmeyen bir şey kalmasın diye aramızda
hayatımı şiirlere adıyorum
eflatun yıldırımlı seslenişlerini düşleyerek
saçlarını düşünürken göğsümü doldurduğum havada
hala nesli tükenmiş kuşlar uçuyor biliyorsun...
biliyorsun aşk korumaktır...

beni anladığın vakit
sus...lütfen sus...konuşma
zaman yapsın aramızı
gene hergün elbiseni değiştir
gözlüklerini hiç çıkarma
hayatı sev...
gerisini bana bırak...
işim bu...sensiz bir koridorum yok
heyecanla girmediğim hiçbir oda
açmadığım hiçbir kapı
ve bakışlarını almadığım hiçbir bakış olmadı
beni anla...haddim olmadan hayatındayım
kuşandım saf külçe bir aşkla
gözüne girecek bir maskem yok
hayatınla sar beni
bana çocukluğunu anlat
gençliğini her anını...
hiçkimsen olsam da zararım ziyanım yok
sen benim herkesim ol yeter
yeri soğumadan sensizliğimin
oturmasın ölüm karşıma