Dudağımdaki Şiiri - Kağan İşçen

rüzgarı şımarık ve küstah ıslıklı
adsız iki yüzdük biçimli iki ses
düşlerimle tanış sıcaklığına yoğun
hasta cadde ışıklarına çocuk
çocukluğumu yalnız bırakma...

sensizliğe irkilen yanıylaydı sokak
yalnızlığın oruspusal arayışları
kusursuz işlerken kapının gıcırtısında
ürperir kuyruk acısı
edemediğim intiharların
kendimi sensizleştiremiyorum
ölsem
ölüm de senin...

kırılır gözlerindeki ayna
ruha saçılır sırlı acı
körleşir yaradaki ince düş
piç bir ayrılık sahibini arar
anıdaki anı yabancılaşır şu ana
şimdiye getiremediğin bakışında
durur sesim
geçmiş zamanlı şarkısı solar yağmurun
soğur yazıma dudağımdaki son parçan
yazım üşür
üşümek yazsız kalır
kalmak da bana...

durağa rastlamamak oyunu değildi bu
soluk almadan geceyi bulmak yarışı değildi
ama ilk çiçekle sana koşmak olabilirdi
ilk aydınlığıyla ömrün her anının
ilk gülüşüyle bebeğin
sarılmak olabilirdi boynuna
hepsindeki hiçbiriyim oysa
dudağımdaki son parçanda
yiter sonum
son sonsuz kalır
kalmak da sana...