Drakula Şiiri - Hicran Aslan

İnsan hep en başta kendini cezalandırır….
korkulan ve çirkinleşen oldukça
toplamın bir parçası olduğunuzu
kendinizi acıttıkça onların dengesini bozacağınızı düşünürsünüz…
Ruhunuzu kendine çağıran bu sezgisel derya…
Hiçbir zaman tekilleşemiyorsak ve yaptığımız hiçbir tercihin özümüzü doyuramayacağını biliyorsak
bölmeli bu toplamı…
geceye sığınmak…
Karanlığın o büyük ve kavranılmaz hakimiyetini…
insanı kendine çeken gürültüsünü duyumsayınca taraf olmak gerekiyor…
gündüzün maskelenmişliğinden gecenin çıplaklığına…
Kanla beslemeli özünü insan
kanımızın deviniminde ruhumuzun ele geçmez elementleri gizli…
kendinize çekersiniz gündüzün uyumsuz ilan ettiklerini…
elbette ilk başta bu cezayı kutsayacaksınız…
yaşamsıların evreni bırakacak ellerinizi…
yalancı koruyuculuğunu kaldıracak…
Uzun pelerinleriniz olacak kan kırmızı….
gözleriniz başka ruhları biriktirmenin ışıltısına kavuşacak…
Ruhunu dindiremeyenler kendileri gelecek gözlerinizdeki ışığa…
ruhu sizinle bütünleşirken hem zevkten hem bitip birikmekten inleyecek…
Kurduğunuz bu gölgeler şatosunda ötekiliğinizi seveceksiniz…
Ve aşk sizinle gelecek biliyorsunuz …
her aşk ölüm isteği bekler doyumunda….
Tüm gerçekçilerin efsanesi olacaksınız ölseniz bile…
zaten modern dünyanın size sunduğu bütün olanaklar
basit ilizyonlar çürüyen toprak kalıntıları…
Gündüz yormuyor mu sizi
geceleri kendi sesinizi tanımanın zevkini inkar edemezsiniz….
Aşk sonu olacağını bile bile büyür…
Fırtınalar,ay ışığı,kurt ulumaları,
insanın damarlarından kaçmak ister kan….
terk edilmiş mekanlar,sizin saltanatınız
aşk dorukta…