Doymaz İnsan Şiiri - Köşektaş Türküleri

Ağzınla kuş tutsan, göğe uçsan da
Bereket olup yere yağsan da
Güneş olup her gün doğsan da
Doymaz insanı memnun edemezsin.

Bal döküp yollara, güller sersen de
Ömrünü bir pul gibi ele versen de
Cennetin müjdesini müjde dersen de
Kadir bilmeyene kıymet bildiremezsin.

Akraba gardaşa kucak açsan da
Gurbetten köye müjde saçsan da
Kötü söz duyup geri kaçsan da
Hısıma o eski tadı konduramazsın.

Sofranı kursan, ballar süzsen de
Dünya malını bir bir dizsen de
Hakkı savunup bazen kızsan da
Çürümüş vicdanı yola döndüremezsin.

Hasretle yansan, Leyla olsan da
Mecnun olup çöle dalsan da
Gözyaşıyla sararıp solsan da
Vefasız olanı aşka bandıramazsın.

Bozkırın ortasında Köşektaş yerin
Dertlerin bir kuyu, suları derin
Dünya yalan dünya, bu hüküm kesin
Hesap günü gelmeden mumu söndüremezsin.