Doyamadım Şiiri - Yılmaz Tosun

herşey bir ağustos gecesi başladı
ilk seni o kapıdan çıkarken gördüğümde
göz bebeklerin bana yalvarıyordu tut ellerimden diye,
göz yaşlarımız birbirimize karışmıştı çılgınca
yanaklarımızdan süzülen yaşlar sel oluveriyordu
dokundum ellerine...
ezber ettiğim yüzünü camın buğusuna çiziyordum
sabah uyandığımda yanımdaydın
kollarında beni bir sır gibi saklıyordun
geceleri üzerim açıldığında yorganım oluyordun
hele o sabahları beni öperek uyandırman yokmuu
hani o doymsuz gülüşün beni benden alan ceylan gibi süzülüşün
göz açıp kapayıncaya kadar bitti doyamadım sana doymadımm doyamadım..

herşeyden dersimi aldım hayatta
kimisi sever göründü arkadaş gibi
kimisi dost göründü canını verecek gibi
kimisi dert ortağım oldu sırdaş gibi
ama kimse senin gibi olamadı
hem arkadaş
hem sırdaş
hem dert daş
ne seninle geçen herbir anıya doya bildim
nede senin kokuna
ne senin gözlerine bakmaya doyabildim
nede senin yanında yaşamaya....
saçlarının kokusunu içime çekişim aklımda
kokusu zaten vücudumda damarlarımda kaldı...

şimdi ağlıyorum,seni hatıralarımla bıraktım diye,
şimdi hayal ediyorum,senin le yaşadığım heranı
helede senden ayrılırken,
cama göz yaşlarımla yazdığım,isimlerimizini yazarken döktüğüm
göz yaşlarını bir bilsen,
bir bilsen sen giderken olduğum yere yığılıp kalışımı,
doyamadım sana doyamadım bitanem doyamadım...

şimdi sahilede gidemeyeceksin
hatıralar peşini bırakmayacak her kaçışında yanında olacak
bebek gibi parkta yaşadıklarımızıda unutmayacağım,
ya teknede balıklarımızı yerken,
tatlıcıda biten son dokunuşu unutmayacağım,
giderken hüngür hüngür ağlayışınıda bir tarafa bıraktım
dilek ağacımızın başında mendil bağlarken dilediğin dileği
asla unutmayacağım.
belki zaman gelecek tükeneceğiz
belki zaman gelecek eriyip biteceğiz
belkide ikimiz bir bedende birleşeceğiz
sonumuz olacak kahpelerin dünyası ve düşüncesi
zaman gelecek belkide ikimiz aynı dar ağacında vereceğiz
canımızı...
ama unutmayacağız asla doyulmazlığımızı
doymadım sana bitanem doymadım doyamadım...