Dostun ayırdına vardım dem/in

_ çılgındın sen

cellat
kütüğüne yatırıp sabahın sessizliğini
gece
atlılarını saldığında kemiklerime günışıklarında

daha gökkuşağı tanyerine yabancıydı
ve bir yola çıkmıştık seninle beraber

En küçük esinti bile yüzümü budadı, zaman geceyi dürerken şimşeklerle ve yolumuza aktığında uçsuz bucaksız demirden evlerin pencerelerinden kızıl bir bahar; yinede öylesine güzeldi ki senin demlerin..

geceye sığınmıştım
geceyle bende ölmüştüm
kırılgan dallarda dut toplamanın güvensizliğiyle yürüyordum
geceye

_ sevi sendin

tembel güneşte
sabahın neminde solurken aydınlıkları
ağır yağmurlarla gidiyor artık nisan soğuklukları
sevecen gözlü yalnızlık ve tuzaktı dut lekelerinde verdiklerin

sevgi gösterilerin tutkuda çürümüş yonga oldu
tüyleri dökük kuşlar ve yengindeki iyi niyetimin

Sırtını doğan güne dönük olarak gömün demir pençelerden uzak tuttuğum sevdiklerimi ve yanına içe dönük kaygılarımı, sorguya çekilen yürek çarpıntılarımı; şimdi nerede kaldı ürpererek yola çıktıklarım...

_ dem tuttuğunda

tan sökümününün ardından
kaya çatlaklarında da uyurduk
pekte güzel
yarım ağızla merhaba demek yerine

dostun ayırdına vardığımda bir dem...