Dostum Geceler Şiiri - Verda Tamer

Aydınlık değil beni rahatsız eden
Aydınlığın beyne batan tiz sesi..
Vazgeçemedim... ne yaptıysam bir türlü
Vefakarım...
Dostum gecelerden.

Zarlaşıveririm
Girerken yatağıma... binbir merasimle
Severim çarşafın o ilk ürpertisini.
Çıplak duvarlara kardeş gidercesine,
Dikerim öylece durgun.. gözlerimi
Ölçerim çıkıntıları...
Renkleri görürüm... yumuşak
Kaldırırım aradan bütün çizgileri
Duvarlarla tavanı eşitlercesine..

Gündüz yatağa giremem işte
Batar aydınlığın kör parlaklığı
Dalar gözlerime; yoran tüm renkler
Yorgan bir başka vefasızdır üstüne çekince
Yastık bir başka inat... sertliğiyle

Dostumdur artık karanlık olsa da geceler
Zira beni gündüzler mahfettiler...