Dostum diyordu Şiiri - Kadir Orakçı

DOSTUM DİYORDU

Hepsi de ardımdan çevirdi dümen
Dostum dediklerim sırtımdan vurdu
Ağzımdan çıkanı götürüp hemen
Yayanlar da bana dostum diyordu

Hiç bir vefa görmesem de kiminde
Gönlüm yine hep hüsn-ü zan deminde
Ben düşerken cilalanmış zeminde
Kayanlar da bana dostum diyordu

Hesabı kitabı bitince sizden
Hatırı gönülü çıkarır gözden
Bir anda çarkedip verdiği sözden
Cayanlar da bana dostum diyordu

Cayıyordu çünkü değildi erkek
Kimseye kolayca güvenmezdi pek
Ödünç verir gibi selamı tek tek
Sayanlar da bana dostum diyordu

Nice günler gelse geçse de aylar
Malum ya can çıkar, çıkmazmış huylar
Sahtekar, riyakar, yalancı baylar
Bayanlar da bana dostum diyordu

"Dost" sözü kulağa hoş geliyordu
Duyunca gözümden yaş geliyordu
Elim dolu gidip boş geliyordu
Soyanlar da bana dostum diyordu

Çevreme doluştu iyilik gören
Suistimal edip hatta sömüren
Vicdan ağacımı içten kemiren
Oyanlar da bana dostum diyordu

Ahde vefa için çırpınıp durdum
Ne hinlik düşündüm ne tuzak kurdum
Hepsinin keyfine bir sofra serdim
Doyanlar da bana dostum diyordu

Herkesin bir adım önünde durur
Fakat tevazudan yana dem vurur
Kimseyi beğenmez kendiyle gurur
Duyanlar da bana dostum diyordu

İnancı yok gibi kitaba dine
Ağacı kendine büküyor yine
İmama diyerek kendi nefsine
Uyanlar da bana dostum diyordu

Kıymetî diyor ki yalanmış yalan
Var mıdır hakiki dostluğu bulan
Kimi akrep çıktı, kimisi yılan
Çıyanlar da bana dostum diyordu

Kadir ORAKCI