Dostum, "Demir Çarık" Kara Tren

İyi ki demirden yazmışlar adın,
Yoksa seni de inkâr ederler bil ki.
Bu sözüm duyup da üzülme sakın,
İlk inkâr edilen sen değilsin ki.

Senin yolun dümdüz, yolum gibidir.
Çilelerin benim halim gibidir.
Yolların benim sevdalım gibidir.
Ölmeden bizden nasıl ayrılırsın ki?

Gurbetlerde hüzün, sılaya hasret,
Çekeriz, çeksek de daima zahmet.
Her yolun sonunda bir dolu rahmet,
Bu yoldan nasıl geri kalırsın ki?

Bir deli sevdayla yanar başımız.
Yüreğimiz külhan, kor ataşımız.
Sür atını gidelim, gelmez eşimiz.
Sen benim sevdamı ne bilirsin ki?

Sen benden şanslısın ey yaşlı tren.
Sılaya koşturan telaşlı tren.
Yüreği ben gibi ataşlı tren.
Bilmem, bize ne zaman gelirsin ki?

Kızdıkça dumanın göğe salarsın,
Dere, tepe, kar, fırtına dalarsın,
Göğsünü rüzgara verir ağlarsın,
Geçer bu demlerin, durulursun ki!

Menzilden menzile koşan handın sen.
Menzilleri yutan küheylandın sen.
Bir aşkın közüyle daim yandın sen.
Sevdan nedir, kimden sorulursun ki?

Hınca hınç, cepheye asker taşırdın.
Bunalan cepheye sen ulaşırdın.
Zaferi sırtlayıp dağlar aşırdın,
Acaba ne zaman yorulursun ki?

Ben; etten, kemikten, sen; demir, çelik,
Bakıyorum ikimiz de eskidik.
Ömür ne kısaymış, bre kardeşlik,
Doğru söz bu! Niye darılırsın ki?

Benim ayağımda deri çarıklar,
Senin ayağında “demir çarık” var.
Gönlümüzde derin derin yarıklar,
“Dost” diye kimlere sarılırsın ki?

Varsın sevdiceğin sevmesin seni!
Varsın övdüklerin övmesin seni.
İsterse yurduna koymasın seni!
Fanilere niçin kırılırsın ki?

Uzat elini de kaçıp gidelim.
Bulutlar üstünden uçup gidelim.
Sessizce dünyadan geçip gidelim.
Dünyaya ne diye kurulursun ki?

Birfani’yim, anılmaya yok gaylem,
Sevdam yeter bana, aşktır nevalem.
Hatırlasın diye seni el alem,
Şöylece meydana kurulursun ki!

(17 Ekim 2006-İstanbul)