Yalnızlığı en iyi sen bilirsin dostum ağaç
Uçsuz bir genişliğin ortasında tek başınasın
Alıp başını gidemezsin kafana esince
Sevemezsin toprakta filizlenen yavrularını
El açıp yalvaramazsın tependeki bulutlara.
Doğduğun yerde ölürsün sen
Su yürüyen damarların kuruyup kalır
Yaprakların gazel olur
Kolların ayrılır bedeninden
Her şeye rağmen ayakta ölürsün sen.
Gölgene sığınan insanlar götürür cesedini
Ateşe atarlar,küle dönersin
Yanmayı en iyi sen bilirsin dostum ağaç
Külün yellerde savrulur
Yeller senin boşluğundan eser gider.
Beni en iyi sen anlarsın dostum ağaç
Bir başınalığım sana benzer
Suskunluğum sana…
Ben de hep susuzum senin gibi
İçimde bitmek bilmeyen nice yangın
Çöllerle kaplı yürek coğrafyam
Oraya en çok sen yakışırsın dostum ağaç.
31.07.2010
Antalya/Gazipaşa/Ilıcaköyü
Kayıt Tarihi : 11.6.2013 19:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!