Dosttur bu saatte kapımı çalan

Sabah güneşinin şavkı düşmüş kapım önüne
Kapım çalındı, gelen bir dosttur bu saatte
Dara düşmüş seven bir yürektir o mutlaka
Acın kapıyı, hoş sedayla karşılayalım ayakta

Otursun huzurla nefes alsın bi hele
Söylesin dertlerini bir, bir aşikâra
Çare olalım kapanmaz sandığı yarasına
Düşen olursa çevremizde
Görevimiz değil mi el uzatıp tutmak
Diyelim ki hatır sormadık
Tutmadık düşkünün elinden
Ne anlamı kalır
İnsan olarak yaşamanın bu âlemde

Varın haber salın dostu dara düşürene
Hele bir sorun hiç sevip sevilmiş mi?
Olmuş mu bir yareye çare
Yakıcı bir merhemi olsa da
Koşup gelsin çare olsun naçar düşmüşe

Yürekler, kin nefret hasetlik dolu olduktan sonra
Kırgınlıkların giderilmesine
Yeter mi bir ömür
Yeterlimi özürler söyleyin
Cesaret edilebilir mi?
Kırılan kalbin yüzüne bakmaya
Dostluk kaybetmek değil
Birlikte kazanmaktır yarınları

Yağmurlarda ıslanıp
Çamurlarda koştunuz mu hiç
Zorlukla karlı dağları aşıp
Bekleyeninize ulaştınız mı hiç
Ölümleri gördükçe
Ahreti düşündünüz mü hiç
Ölüm korkusuyla harlandı mı yüreğiniz
Söyleyin küslük yakışıyor mu?
Allah’ın yarattığı biz kullara

Allah bilir, bilir yazarçizer
Adalet terazisinde tartar
Cezası neyse adaletli verir
Hadi bu günden, ne kadar kırgın olanlar varsa
Dostluk elleri uzansın kırgınlıklar son bulsun
Pişmanlıklarla yarın çok geç olmasın

Vasıf’ım Dostluklar bağda açan
Çiçeklerin birlikte hoş koku salması gibi
Yaşamın ilacıdır
Düşmanlık, geleceğe, insanlığın temeline atılan
Söndürülmeyecek bir kıvılcımdır
VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU/
15.09.2020 ÇARŞAMB