Dostluk ve Vefa Şiiri - Bekir Acar Baha

Tabiatına düşmüş vefa, dostluğun güneşi,
Kalpte çiçek açar, özde derin bir sevgi.
Sonsuzluğa uzanan, dostluk bağının eşi,
Gönülden gönüle, bir serüvenin rengi.

Dostluk hazinesi, yürekte gizli sır gibi,
Vefanın ışığında parlar tüm anılar.
Bir ömre sığmaz ki, dostluğun büyüsü,
Derman olur yaralara, dost eliyle sarar.

Zamanın meyvesi, dostluğun olgunluğu,
İçten içe işler, bir sevda dokusu.
Güvenin örtüsü, dostluğun kumaşı,
Derman olur dertlere, kalpte bir teselli kuşu.

Yoldaşlık gemisi, fırtınalara direnç,
Dost kalpte bir liman, sığınak her an.
Gelincikler gibi, vefa yeşerir özde,
Gönlün derinliklerinde açan bir bağ.

Dostluk, gönül sofrasında bolluk bereket,
Sevgiyle donatılmış, iç içe birlikte.
Her daim yanında, kahkahada, sohbette,
Dost ile geçer zaman, içtenlikle dolu net.

Vefalı gönüllerde açan birer gül misali,
Dostluğun çiçeği solmaz, daima taze.
Sonsuzluğa doğru, uzanan bir yolculuk,
Dost kalpte bir iz bırakır, ebedi bir izdüşüm.

İçli bir ahenkle çalar dostluk melodisi,
Yankılanır gönüllerde, sevgiyle dolup taşar.
Vefa rengini bulur, dostluğun resmi,
Gönül perdelerinde açar bir umut kapısı.

Dostluğun şarkısı, sevinçle dolu bir nağme,
Kalpte yankılanan, sevgiyle örülmüş bir tema.
Gönül meydanında şan bulan dostluk özde,
Her daim yeşerir, kalpte sonsuz bir çiçek armağan.

Gönlün has bahçesinde büyüyen dostluk çınarı,
Kökleri derine iner, dalı gökyüzüne uzanır.
Vefa, gözyaşıyla yoğrulmuş bir sadakanın hikayesi,
Dostluğun dansı, kalpte sürekli bir ritim tutar.

Dostluk, gönül bahçesinde açan bir lâle misali,
Her bir yaprağı, samimi bir duanın izdüşümü.
Vefa, dostluğun özüne işlenmiş bir nakış,
Gönül meydanında açan sevgi çiçeğinin sırlı hikayesi.

Dostluğun hikayesi, kalpte yazılı bir destan,
Her kelimesinde sevgi, her dizesinde vefa.
Gönül sofrasında paylaşılan lezzetin tadı,
Dostluğun zaferi, gönüllerde kutlanan bir bayram.