Dostluk Sözleşmesi - Teşekkür Ederim (ve ...

Bir sitemim yok kaderime.
Çünkü; güzel bir dostum var.
Barikat, bütün olumsuzluk yürüyüşlerime.
Yabancılaşmaktan kurtaran bir kalbi var,
Kendime yabancılaşıp sitem etmeme engel olan
Ve beni bana,
Bana beni hatırlatan.

Bir dostum var ki;
Çocukları kıskandırır,
Çocuklaşırken,
Eğlenirken,
Ve izlenirken.

Bütün bu aşk şiirleri,
Onun çocuksu neşesine gölge.
O yüzden yazmıyorum artık böyle.
Halbuki dostluk sözleşmesinden dem vurmak,
Daha manidar değil mi?
Devamlı reklam gibi araya girip,
Sevgiden bahsetmek bir şov değil mi?
Sence de fazla romantik değil mi?
Belki de mide bulandıracak kadar.
Var olan,
Ve varoluşlarının temellerine,
Beraber renk katmaya karar veren,
O iki gönle,
Ayıp değil mi?

Ben bir sözleşmeye parmak basmıştım,
Zamanında...
Ama öyle güzel bir sözleşmeydi ki;
Arasan belki de bulamazsın.
Herhangi bir meyveli dondurma gibi,
Ama demli bir çay kadar da ciddi.
Bu dostluk çayı,
Harareti alırken,
Aynı zamanda gönlünü kaloriferlerdi insanın,
Sebepsiz sarılmalarıyla.
Belki de sebebi olmayan en güzel şarkıydı,
O tarif edilmez sıcaklığıyla.

Bir gün parmak izim silindi oradan,
Gönlümün gözyaşları tarafından.
''Neyin eksikti!'' dedim gönlüme,
''Neyin eksikti de ona karşı,
Bu kadar mana yükledin?
Kendi dostluğundan şüphe edip de,
Bu yolu mu seçtin?
E sen sıçtın!''

Sevmeye değecek,
Onun kadar merhametlisini,
Nereden bulurdum ki?
Dostluğunun benzeri bulunmayanın,
Aşık olunasını nereden bulacaktım?

İyi mi oldu,
Yoksa iyi olmayacak kadar saçma mıydı,
Kuvvetlendirdi mi bazı bağları,
Ya da kuvvetten epey bir uzakta bir yere mi bağlıydı,
Bilmiyorum...
Bildiğim tek şey var ki;
Ben dostumu çok seviyorum.
Bakma,
Şiirlerimle fırça çektim ben gönlüme.
Çünkü; hak etmişti bu baş belası.
Çünkü; hem kendime kaybettirdim,
Hem de bizim dostluk sözleşmemize.

Ardından saatler,
Haftalar ve aylar meydan okudu,
Bu manasız ayrılığımıza.
Belki de manası olmayan en kötü şarkıydı.
Ama o ister isteyerek,
İster istemeyerek,
Dağıttı başımıza çökmüş olan,
Kapkaralığıyla ürpertici bir hava takınan,
O sis meraklısı bulutları.
Onun sadakatinin incileriyle temizledik,
Üstümüze sinmiş olan,
Sonbaharın ve kışın lüzumsuz kasvetini.

Kaçmadı benden,
Yüz çevirmedi yüzümden,
Ve artık bir şeyleri sonlandırmanın gerekliliğinin,
O gerçekçi havasıyla karşılaştım birden.
Evet,
Hala o havayla yıkanmaktayım,
Ve onun dostluğundan cesaret almaktayım.

Öyle işte.
O bana kaybolmuş olan dostumu,
Kendi ayaklarıyla gelerek,
Geri getirdi.
Kısacası;
Sadece kendisini getirdi.

''Artık meraklanma,
Dostluğumuz her şeyin ötesinde.
Öyle bir parmak bastım ki o sözleşmeye,
Kıskandıracak insanları,
Her dostluk hevesinde...
Gömmedim bile,
Söküp attım o bilinmeyenleri;
Ve bir tek dostluğun kaldı kalbimde.
Beni dostun olarak kabul ettiğin için,
Sana çok teşekkür ederim.
Sana dost olduğum için,
Sana çok teşekkür ederim...''