Dostluk İklimi Şiiri - Müzeyyen Önder

Fırtınalı bir gecede
rotasız bir tekne gibi
savrulur insan,
bazen bir çift söz yeter
ya batmaya
ya da kıyıya varmak için bir umuda.

Bazı dostluklar
sürekli esen kuzey rüzgârı gibidir,
sert, soğuk, ve istikametsiz.
Yanaştığın anda
direğini kırar, yelkenini yırtar
sen sadece
yorgunluğunu sayarsın parmak uçlarında.

Ama bazı dostluklar
vadideki sabah serinliği gibidir,
ne fazla konuşur,
ne çok susar
sessizliğini bile şefkatle sarar.

Bir bakışla
fırtınanıyı dindirir,
bir gülüşle
içinde gökyüzü açar.

Onlarla
bir göl kıyısında oturur gibi
düşünürsün hayatı.
Yansımanda kaybolmazsın,
kendini yeniden bulursun.

İnsan ruhu da bilir,
Kimle yürürsen,
yol da ona göre şekillenir.
Kimi taşır sırtında,
kimi seninle birlikte kürek sallar.

Ve gerçek dostluk,
içinde ne fırtına bırakır
ne yorgunluk.
Sadece
derin bir nefes gibi sana
soluk aldıran.

Unutma,
Ruhunun ayakkabılarını çıkardığın
yalınayak gezdiğin evdir
sana açılan.
Anahtar, boynuna takılan kolyededir
Kapı girişine saklı olan