Dostlar Şiiri - Ünal Çoban

Dün ikindi vakti etrafımdaydı hemen hepsi de,
Dostlarımdı, tanımadıklarım olsa da içlerinde,
Çoğunluğunun yüzleri asık, gözleri dolu dolu
Sordum teker teker her birine hayırdır ne oldu.

Neticede birisi cevapladı elleri havada beyaz takkeli
“Er niyetine, Allah günahlarını affettsin, amin” dedi
Gururlandın erkek olmaktan, günahsız kalmaktan
Mutluydum, etrafımda dostlarımla olmaktan.

Geçiverdi hayatım gözümün önünden, bir anda
Çocukluğum Köyümde, gençliğim Ankara’da
Çalışmıştım farklı yerlerde meslek hayatımda
Paylaşırdım çok şeyimi Devre Arkadaşlarımla.

Devre demek, can demekti, dost ve kardeşti,
Sorunu birlikte çözmek, gülmek eğlenmekti
Dostluk ve kardeşlik Kolej Ruhu demekti.
Dertte, tasada, çelik zincir gibi kenetlenmekti.

Araçtaydım, kaza yapmıştım uyandırdılar beni,
Ne kalabalıktan eser vardı ne de beyaz takkeli
Hastaneye getirdiklerinde, kefeni yırtmışsın dedi
Söylerken de gülüyordu genç Doktorlardan biri.

Hal hatır için arayan devrem haberdar olunca
Kesilmedi telefonumun sesi üç günden beri,
Mutluydum, geçmiş olsun mesajları alınca
Özlemiştim, dostları, arkadaşları, Devreleri.

22.06.2014 (Afyonkarahisar hatırası)