Dost Mu.? Şiiri - Özcan Kurt

Manalı gözlerle,öyle,bakma yüzüme
İnanmıyorum yalan dolu,tatlı sözüne,
Taş gibi kalbin, riyakar,yaşlı gözüne,
Desem ki:seviyorum, çünkü insansın,
Sen benim ne dostum, ne düşmanımsın.

Bitti mi?sözlerin, haydi eyvallah,
Gitti mi? dostun, edersin yallah,
Sözünü etmez isen, şaşarım vallah,
Desem ki:seviyorum, çünkü insansın,
Sen benim ne dostum, ne düşmanımsın.

Severim seni, şayet varsa çıkarım,
Fedakarlık bekleme, inan bıkarım,
Bir çırpıda maziyi, seni yıkarım,
Desem ki:seviyorum, çünkü insansın,
Sen benim ne dostum, ne düşmanımsın.

Dostum diye, sevipte girsen koluna,
Diken döşer , güllü, güzel yoluna,
Onun dostluğu, paran ile, puluna,
Desem ki: seviyorum, çünkü insansın,
Sen benim ne dostum, ne düşmanımsın.

Güven yoksa , kimseye, kalırsın yalnız
Düşman , iğne ise ; dostun çuvaldız,
Kabul görür, uzaktan , göz kırpan yıldız,
Desem ki: seviyorum, çünkü insansın,
Sen benim ne dostum, ne düşmanımsın.

Güvenipte, sakın , inme kuyuya,
Hatır, gönül, hepsi gider hevaya,
Her şeyden olupta, kalırsın yaya,
Desem ki:seviyorum, çünkü insansın,
Sen benim ne dostum, ne düşmanımsın.

Alavere,dalavere, şimdi revaçta,
Sev! dedi mübarek, ulu miraçta,
Su istersen, bırakır, seni kıraçta,
Desem ki:seviyorum, çünkü insansın,
Sen benim ne dostum, ne düşmanımsın.

Sevmek! Şüphesiz, bilmek, tanımak,
Zenginlik, inan ki, adam sayılmak,
Riyaya rağbet oldu, bize yorulmak,
Desem ki:seviyorum, çünkü insansın,
Sen benim ne dostum, ne düşmanımsın.

Ney şikayetçi, yaşlı sazlardan,
Diyor ki... usandım, yolsuz yozlardan,
Ağladığım hep, sahte yüzlerden,
Desem ki:seviyorum, çünkü insansın,
Sen benim ne dostum, ne düşmanımsın!!!

ÖZVECAN