Dost Huzur Vermedi Şiiri - Kasım Kobakçı

Kargalar birleşmiş, zavallı başıma,
Bülbül artık suskun, dalımda benim.
Çakal, tilki, dolanmışlar hep peşime,
Kurt arkadaş olmadı, yolumda benim.
*
Dosta güvenemedim, yabancıya nasıl,
Düştüm, ayağım takıldı bir çalıya.
Kaplumbağa, kurbağa, balıklar dahi,
Yüzmeme engeldi, gölümde benim.
*
Herkes kendi çıkarını, gözetiyor artık,
Herkes sadece, kendi karnını doyuruyor.
Herkes, kendi derdine tasasına düşmüş,
Gücüm tükendi, elimde kolumda benim.
*
Zoru gören, zorbalara boyun eğmiş,
Hilekârlara, dalkavukluk yapmış.
Sağımdaki, yürekli insanlar yabancılaşmış,
Cesaretim kalmadı, solumda benim.
*
Keyif için, memleket memleket dolaşmadım,
Bilerek bir canlıya bile, zarar vermedim.
Kumdan kuma, eleyip sularımı süzmedim,
Kimse arınmadı, serin akıntımda benim.
*
Kelebekler, çiçeğimi görmezden geldi,
Berrak sular, hiç o köklerime akmadı.
Yasemin ile sümbülüm, kokusunu yaymadı,
Güzel koku kalmadı, çiçeğimde benim.
*
Süs yoktur halısında, örtüsünde,
His ölmüş evlisinde, her dulunda.
Ferhat oldum, sevdiğimin yolunda,
Şirin'ler erimedi, dağımda benim.
*
Halk ozanı, bilir ki kederi,
Öğrettiler, tek ayakla sekmeyi.
Yaşarken yedim, kalleş tekmeyi,
Dost huzur vermedi, mezarımda benim.