Dost Bildiklerim Şiiri - Güven Tekin

Bu dünyada hep yıprandım
İnsanlar yüzünden.
Kardeş dediğim, bağrıma bastıklarım
İlk onlar sırtımdan hançerlediler.

Sahi!
İnsanlar bu kadar mı zalimdi?
Yoksa benim,
Gözüm mü kördü?

Gözyaşlarımı,
En çok can dediğim insanlar akıttı.
Neydi suçum?
Neydi günahım?

Koşulsuz, şartsız,
İnanmak, güvenmek miydi?
Sonunda dost bildiklerimin
Gerçek yüzlerini gördüm.

Şimdi kime isyan edeyim,
Geceye mi gündüze mi?
Yoksa kardeşim dediğim,
Sırtımdan vuran hainlere mi?

Küfürler, isyanlar, haykırışlar,
Size az kalır.
Bağrımı yaktınız,
Sizde benim gibi yanasınız.

Gözümden akan, her damlanın hesabını,
Mahşerde fitil fitil veresiniz.
Şimdi bu kadar canım yanıyorsa
Sayenizde

Sizinde yüzünüz gülmesin,
Mutlu olmayın.
Her zaman,
Hüzün düşsün gözlerinize.

Suçum neydi sizlere,
Can deyip, bağırıma basmak mı?
Kardeş bilip sarılmak mı?
Neydi suçum, neydi günahım?
Söylesenize vicdansızlar!

Bundan sonra kimseye
İnanmayacağım, güvenmeyeceğim.
Yaralı yüreğimi,
Hangi limanda saklayacağım?

Gökyüzü, hep mi kara bulut olacak?
Hiç beyaz sayfa açılmayacak mı ömrüme?
Sessiz çığlıklarımı, feryatlarımı,
Duyan olmayacak mı?

Suçum günahım neydi
Söylesenize neydi?

Sevda, aşk desen
Her defasında hayal kırıklığı...
Dost arkadaş desen,
Her defasında bir hançer yarası...

Suçum insanlara güvenmek, inanmak mı?
Allah aşkına söyleyin benim suçum ne?
Ağla yüreğim ağla,
Şiirlerim de sessiz çığlıklarım gibi sustu.

Sevdiklerimiz bizi bunca yaralarsa
Yara bere içerisinde bırakırsa
Kime güveneceğiz,
Sırtımızı dayayacağız?

Suçumuz neydi bizim,
Söylesenize neydi?