Dost Şiiri - İbrahim Dikmen 2

Ne gücüm yeter nede kısacık ömrüm
apansız geçip giden
ödünç alınmış zamanı durdurmaya
Daha dün çocuktuk evcilik körebe oynardık
sonra okullu olduk kalem kağıtla oynaştık
bir baktık vatan görevi
kutsaldı bizim için ASKERLİK
and içtik toprağı korumaya
ayyıldızlı şanlı bayrağı
şükür
tamamladık ar ve namusla
hayat yeniden başladı iş güç emek ve aş derken
sarı halkayı taktık parmağımıza
bir bir sıralandı mutluluklar peşi sıra
göz açıp kapadığımda
en mutlu baba ben olmuştum
ALLAH'ın lutfuydu kızım İREM
herzaman sadık bir dosttu
en zor günlerde bile yanımdaydı
hayat arkadaşım can yoldaşım ÖZNUR
dedimya zaman çabuk geçiyor
siyah saçlardan eser yok artık
yerinde ak saçlar işgalde
bakışlarda bir durgunluk hakim
özlemişim eski günleri deli fişek gençliğimi
fena da sayılmazdım hani yakışıklı sayılırdım
inanın ben kızların yalancısıyım
yaş kırkı geçti dost sevdinmi tam seveceksin
üzmeyeceksin kimseyi yürek yakmayacaksın
bundan sonra bizden olsa olsa,ancak olur post
çiçekleri severim ben nergisi sümbülü ve gülü
en çokta sarı papatyayı
aşkım benim solmasın diye koparmam
kıyamam hiç birine
oturur başında yas tutar ağlarım
bahar gelsede çlksak dağlara yeşile bürünse bayırlar
çoluk çocuk ve dostlar kursak dost sofrasını
yaksak mangalı bir kuytuda
içilse sevgiye dostluğa rakılar
yolun ortasındayız bilesin
bir yanımız uçurum artık sezesin
dostu dost bil sevesin
herkes seni dost bilsin

beyaz kefene sarılıp ölürken bile dost gidesin.

13/02/2006