Doruk Noktası Şiiri - Cafer Çelik

Bir sessizlik sarmıştı,
Sanki bütün dünyayı.
Ağaçların yaprakları bile,
Hışırdamıyordu artık.
İnsanlar susmuşlardı,
Bıçak açmıyordu ağızlarını...

Ben se düşünüyordum,
Yalnız kendimi.
Kendi kendime,
Yalnız dünyam ile,
İç içe, hep birlikte...

O anda bir doruk noktası buldum.
Doruk noktasınına çıktım.
Oradan bakıyordum dünyaya...
Dünyadaki ben ben değildim...
Bir başkası yaşıyordu benim yerime...

Yaşamak diyorlar adına,
Nefes alıp vermek,
Yemek, içmek, uyumak,
Konuşmak, ağlamak ve gülmek.
Yaşamakmış bütün bunlar...
Bu insanlar bilmiyorlar,
Nasıl olur yaşamak?
Nasıl yaşanır istediğince?

Bak oğlum,
Sen hiç yaşamadın ki!
Söyle bana,
Ne zaman istediğince yedin içtin?
Ne zaman rahatça
Nefes alıp verdin?
Ağlamak istedin, sinirlendin.
Utancından ağlayamadın.
'Erkekler Ağlamaz' dediler...
Sen onlara uydun.
Yedirmedin gururuna...
Her şeyi içine attın...

Döktün satırlarına, şiir olarak.
Kağıtlarda kaldı yazdıkların.
Seninle birlikte yok olmaya mahkum:
O güzel tasarıların,
Verdiğin değerler,
Çizdiğin portreler...
Bir bilseler hepsi ne kadar değerliler...
Ama nafile...

Bu insanlar işte böyle,
Gözleri görmez böyle değerleri.
Hepsi kendi keyfinde...
Bağırsan bile duymazlar,
Daha da kötüsü:
Söylediğine de inanmazlar...