Dört Mevsim Şiiri - Ekim Gençer

Soğuk kış gecelerinde
İstasyona bırakılmış çocuklardık.
Hiçbir zaman gelmedi o beklediğimiz tren,
Fırtınaya sarılıp uyuduk.

İlkbahar hüzünle gelirdi bize,
Dağbaşları uzaktı.
Direnmek düşüyordu payımıza.
Çocuk kollarımız kaldıramıyordu o koca mavzeri,
Sapana sarıldık.

Koca şehirlerde dolaşırdık haziran günleri
Boyumuza bakmadan.
Yanlış semtlere girerdik.
İçgüdüyle kaçtık hep polislerden.
Mahalle kahvelerinde attık kendimizi.
Sıcaktı...

Sonbahardı.
Tren garından döndük,
Ezberledik şehirleri.
Sonra dağlara gittik.
Büyümüştük ne de olsa...
Yarı yolda bırakan ne varsa bizi, bir bir küfrü bastık.
Koca çarkların arasında ezilen sevgilerimizi gördük sonra.
Onlar unutmuşlardı.
Çocuk değildik artık.
Bilendik her geçen gün,
Ve zaptettik bütün büyük meydanları...