Dört mevsim Şiiri - Hatice Ak

bir yaz günüydü
hava sıcak mı sıcak
işten gelmişim çok da yorgunum hani
mecalim kalmamış kolumu kaldıracak
güçlükle taşıyordum ruhumu bedenimi
epeyce zorlanarak

sonbahar
hazan renkli yapraklarla giyinmiş
kimsesiz parkta oturmuştum bir banka
zihnimde dolanan zehir zemberek kaygıları
tek başıma kovmaya çalışırken
düşmek üzereyken kirpiklerime asılı gözyaşlarım
tutuyordum kendimi

kış
her yan kar-buz
yağmur da yağıyor usul-usul
ıslanıyorum... ve oldukça mutsuz
su çekmiş pabuçlarım
ayaklarım donmak üzere
unutuyordum kendimi, bırakıyordum kadere...

ilkbahardı artık
bir el dokundu omzuma, gel dedi
gel otur yanıma, şimdi anlat bana
nedir seni böyle düşündüren
istersen bir şeyler içelim
çay-kahve yada su, hangisinden...

gizemli bir dokunuş sardı tüm bedenimi
sıyrıldım dertlerimden hüzünlerim dağıldı
coşuverdi yüreğim mutluluktan sarhoştum
kendime geldiğimde yoktu yanımda kimse.
gördüğüm güzellikler bir rüyaymış meğerse...

19.11.2009