Dört Mert Yiğide Şiiri - Turan Işık Hanak

İl, il toplandılar bir gün bir köyde
Sevdayı yürekten yaparak BAYRAK
Dediler andımız bütün göklere
Tek ülkümüz bizim bilim olacak.

Yokluk, sefaleti, cahili hiçe
Sayarak düştüler uzak yollardan
Vardılar bir ışık ile menzile
Birleştik denen nice kollardan.

Onlar birer güneş ve sevdalıydı
Kara tahta ile ak tebeşire.
Işıktı, ülküydü, bir güzel aydı
Nefeslerden çıkan yüce “tekbire”

Hain bir kurşunun kara sevdası
Karanlık gecede dört cana kıydı.
Ayırdı “canı”,”can”dan bir anda
Ay Yıldızla süslü tabuta koydu.

Dört mert yiğit volkan yürekli
İlimle, barışı yayarken yurda
Karanlık emelin kanlı elleri
Kesti fidanları düştü toprağa.

Götürdü her biri beyaz tebeşir
Yazılsın diyerek “ ŞEHİTTİR” bunlar.
Cennet bahçesinden girerken bir, bir
Ebedi uykuda düşe daldılar.