Dört Köşeli Güneş Şiiri - Damlagül Uzun

Dört köşeli pencerem var burada,küçük
Oradan anlıyorum gündüz mü, gece mi?
Güneşim bile dört köşeli burada korkuyorum.
Unutur muyum acaba dışarıda ki o güneşi.

Unutur muyum burada seni
Unutur muyum acaba adını söylemeyi
Unutur muyum sesini, nefesini..
Unutur muyum acaba burada sensizliği

Annemin yemeklerinin tadını unuttum mesela
Olur da gider yüzün kalmaz aklımda
Olur da unuttururlar sesini, nefesini
Çıkarsan tanımam belki, n'olur darılma

Dün mü desem, bugün mü desem zamanı da bilmiyorum,
Gördüm işte bir ara rüyamda seni
Buralar çok soğuk tam uyuyamıyorum
Kesik kesik hatırlıyorum bakışını, gözlerini

İki harfi bekliyorum dört duvar arasında
Af! deseler de koşa koşa gelsem sana
Adımlarımı atsam bizim sokağın taşlarına
Unutmasam adını da haykırsam bağıra bağıra.

Unutur muyum acaba buralar da adını
Unutur muyum acaba dudaklarının tadını
Unutmamak için çabalıyorum ama,
Burada unuttuyorlar insana insanlığı.

Tamam kabul adımımla çıkamam belki burdan,
Ölü bir beden çıkar belki bu dört duvardan,
Sırtını dönüp gitme sakın, sahiplen bedenimi,
Güneşin çok uzun kaldığı bir yere gömsünler beni!