Dört Duvarlar1 Şiiri - Hakan Baş

Bazen dört duvara hapsedersin kendini,
Ve mutluluğun gelmesini beklersin.
Kimine saçma gelir beklemek, kimine isi yorucu.
Ama senin için hep hayattır beklemek.
Gündüzlerin gecelerine karışır,
İçtiğin sudan bile tat alamaz hale gelirsin.
Kendinle yüzleşir, ufacık bir çıtırtıdan bile korkar irkilirsin.
Sessizlik seni böylesine hapsetmişken içinde,
Sen kendi çığlığını bile duyamaz hale gelirsin.

Fırtınalar kopar içinde bazen,
En çokta geceleri sever ve en çok karanlıkta çıkar ortaya bu görkemli eser. Biliyorum hayat çoktan seçmeli,
Kimine çizgi film kimine korku
Ama sonu hep aynı senaryo,

Belki de en duygusal yanımızdı gözümüze kirpik kaçtı diye ağlamayı koyuvermek. Ya da karnım ağrıyor diyerek,
Gözünü tavandan hiç ayırmadan,
Sevdiğin kızı düşünmek
En güzel şarkının nakaratında onu hissetmek,
Ya da en güzel şiirin kokusunu alırken ona içten haykırabilmek.
Garip bir duygu değil mi sevmek?

Şimdi dört duvar arasındayım,
Yaptıklarım sınırlı,
Yapacaklarım ve yapmam gerekenler bir yığın mesele.
Göz görmez kalp işitir, kulak duymaz burun hisseder.
Karışık bir sürü mesele.
Galiba robotlaşmış bedenimi, çamura bulanmış hayallerimi,
Bataklıktan çıkarma vakti geldi.
Paslanmış duygularımı, ezik büzük eğrilmiş, kopmaya yüz tutmuş, kesik parça pöçük hayallerimi rayına oturtma zamanı geldi diye düşünüyorum.
Yetersizim, eksiğim ama mücadeleciyim.
Tek sorun bu dört duvar…
HAKAN BAŞ30.11.2012-01.09