Dört Duvar Şiiri - Süleyman Saylan

DÖRT DUVAR

Dört duvar arasındayım;
Işıklar sönük,
Karanlık kör,
Kör karanlık baktığım her yer.
Ruhumun aksi vurmuş
Bu dört duvara...
Beyazdı eskiden bu duvarlar,
Seni sevmeden,
Sensizliği tanımadan,
Ayrılığı tatmadan önce.
Dudaklarımda
Öpülmemişliğin çatlakları,
Hıçkırıkların bıraktığı
Kan izleri...
Ağlıyorum saatlerdir
Sessiz sessiz,
İçin için,
Görmesinler diye sindiğim
Dört duvar arasında.
Şu,
Ocak başındaki
Boşalmış içki şişelerinde,
Yuvarlanıp kırılmış kadehlerde
Senden anılar var
En can alıcısından,
En arsızından.
Havayı kirleten
İkinci paketin
Son sigarasından yükselen
Dumanların kiri,
Dört duvardaki
Bu kara oyuklar
Hırsından kuduran
Beynimin çaktığı
Yumruklarımın izi...
* * *
Yağmur alabildiğine hızlı
Dışarda,
Saatleri yavaşlatmaya çalışıyor
Sabah olmasın diye,
Sanki
Görevi gibi.
Sobanın
Bu kaçıncı yanışı,
Kaçıncı sönüşü,
Yüreğim zaten alev alev
Ya da
Buz gibi...
Kırık aynamın üstündeki
Kara çizgiler var ya;
Onlar
Saçlarımın dökülen son telleri.
Adını
Bu tellerle de yazdım
Kırık aynamın üstüne,
Resmini yaptım bilinçsizce;
Karaydı gözlerin,
Saçların da öyle
Kömür gibi,
Alabildiğine...
Ruhum sana teslim olmuş
Esmerim,
Benim ruhum
Bu sıvaları dökülmüş
Dört duvar...

Süleyman SAYLAN
Denizli, 26 aralık 1965