Dört Çocuk Dört Kader Şiiri - Hülya Korkut

Bir çocuk;
Yüreğinde yanan kıvılcımlara dalgalar serpilmiş
Geleceğini ve umutlarını suya bırakıvermiş
Ailesini kaybetmişliğin hazin öyküsünü devam ettiriyor
Yaşarken hikayesini en derinden
Yükselen dalgalar mıydı üstüne üstüne
Yoksa kaybettiklerinin ruhları mıydı şaha yürüyen
Bir ah vardı elbet gözlerinde
Dolup dolup akmaya istekli yaşlarını gizliyor
Elinde kalan yırtık pantolonuyla
Yırtık terliğini siliyor

Ve bir çocuk;
Yüreğinde sıkışan geleceğine betonlar serpilmiş
Sevdiklerinin elleriyle yazdığı geleceğini
Şimdi duvarların enkazlarında arıyor
Annesine son kez uzatırken kısa kolunu
Kanlar içindeki gül yüzünü öpüyor babasının
Gözlerine birikmiş yaşlarını akıtırken
Hiç bu kadar utanmıyor
Ağlıyor da için için
Kimse onu duymuyor
Elinde kalan yırtık fotoğrafını
Sökülmüş kazağında saklıyor

Bir çocuk daha;
Yüreğinde patlayan umutlarına mayınlar serpilmiş
Dört bir yanında tüfekler bağırıyor
Söz verdiği hayallerini
Şimdi kan göllerinde yüzdürüyor
Yanı başında yapıtlar çökerken
Elinde küçük topuyla kardeşinin elinden tutuyor
Savaşın ortasında öylece kalakalmış
Her yer hüzün, her yer acı, her yer ölüm
Ağabeyi esir düşmüş düşman eline
Babasının cesedi yaban ellerde
Korkunun göbeğinde kaderine ağlıyor
Ağlıyor da annesi gözlerini silemiyor
Elinde kalan kuru ekmeğini
Kardeşiyle paylaşıyor

Ve bir çocuk daha;
Yüreğinde aç kalmışlığına kırıntılar serpilmiş
İnce bileğini kaldırırken yoruluyor
Kuru ekmeğini bitireli saatler olmuş
Bir daha ne zaman yiyeceği meçhul
Öyle ki isyan bile etmiyor
Bazen dökülüyor gözlerinden acımasızlar
O zaman yüzündeki çamurdan gözleri görünmüyor
Annesinin göğsüne yapışmış
Kırılgan kemikleri etine batıyor
Yürümekte bile zorlanırken
Açlığına ve yoksulluğuna aldırmıyor sanki
İnadına yüzü gülüyor
Gülüyor da yüzü gözleri hep hüzün saçıyor
onun için hayat belki de
Böyle gelmiş böyle gidiyor
Elinde kalan kuru dalını
Dişleriyle kemiriyor