Dört Adam Şiiri - Mehmet Emin Gülicem

Dağlara sorun bizi,
Denizlere sorun bizi,
Evini kalbine mesken edenlere sorun bizi.
Bizi bize sorun, başkalarına değil.

Saçımız gür, gönlümüz geniş bizim,
Bereketlidir toprağımız.
Yolsuzu değil, şuursuzu değil, davası olanı ararız.

Dava ki hak davası, yol ki Peygamber Yolu.
Aşk ki gönlümü yakar, kavurur.
Gençliğimden midir bilmem, kalbim çap çap vurur.

Gök masmavi, toprak simsiyah.
Sola esen rüzgar, bugünde bedbah.
Solan güller eriyen kar bitti artık.
Hey inkılap, rüzgarın ta kendisi olsan neye yarar?

Dört adamız biz, yürüyoruz.
Azız ama nereye gittiğimizi biliyoruz.
Üsküdar soğuk, gece rüzgarlı.
Rüzgarın soğuğunu alıp alıp geliyoruz.

Martılardan korkan balıklar,
Denizin dibine girmeyi bırakın artık.
Kartallar çıktı artık meydana.
Artık gezin ebedi sizin olan deryalarda.

Bir bilinmezlik diyarında kendini arayan dört adamız biz.
Biri endişeli, biri tedirgin, diğeri düşünceli, ama biri kararlı.

Ve suskun bakışlar arasında ufukları seyreden dört gözüz biz.
Emrine amade olduğumuz kaderin,
Gökyüzünde yıldızlarını arayanlarız biz.

Kararmış dünyanın karanlık gecelerinde sabahın güneşini gizleyeniz biz.
Ufukta parlayan denizlerin akıbetini bilen,
Balıkların seslerini duyanız biz.

Rüzgarın aşkından deli deli estiği ilahi kader.
Sonunda getirdi bizi bir araya.
Dört adam, rüzgara bakıyor.

Durmadan esen rüzgar,
Durmadan onları selamlıyor.
Hey, nereye gittiğini bilen dört adam, size de selam olsun.
Sânî ayağınızın altındaki toza kurban olsun.

M.emin gülicem