Donuyor Ellerimiz Şiiri - Mehmet Cıngır

Bir ömür uzayda dolaştı ruhumuz,
Hâlâ da uzaydadır ayak izlerimiz
Göklere dokunmadı ama kollarımız
Neden gözlere diken oldu dillerimiz ?

Akıttığımız gözyaşları pınar oldu,
Ektiğimiz tohum bir koca çınar oldu.
Şu gariban yüreklerimiz yanar oldu,
“Bir olsun” dedikçe dertli gönüllerimiz.

Kalbinde bir kanama başlayınca yerin,
Yara açılır yüreğimizde pek derin.
Aksa da sular çağıl çağıl, serin serin,
Açmaz yine de bizim gonca güllerimiz.

Büyürken içimizde bir nergis can gibi,
Bir şey damlıyor yüreğimizden kan gibi
Kaynarken bu yüreğimiz bir volkan gibi
Donuyor kar gibi,buz gibi ellerimiz.