Dönüş Yok Bu Yolda Şiiri - Celal Bahar

Dedi;
Yaklaştıkça ellerin titriyor,
Kalbin sanki yerinden fırlıyor,
Sevdan çok büyük ama,
Kimse bu kadar sevilmeye değmez,
Birini gözünde büyütürsen,
O kişi mümkün değil seni sevmez,
Yanılıpta sevse bile,
Asla nazından vazgeçmez.
***
Dedim;
Ben onun hastasıyım titremem ondan,
Kalbim sahibine kavuşmayı diler,
Yerinden çıkmak istemesi bundan.
Onun büyüklüğü,
Karşısındaki acizliğimdendir.
Böylesine çok sevmem,
Benim çaresizliğimdendir.
Naz diyorsun ya;
Safa ile başım gözüm üstüne,
Ben ömrümü adamışım,
Onun tek bir gülüşüne.
***
Dedi iyi hoşta;
Birini bu kadar sevmek doğru mu?
Sanki o sultan da,
Sen onun kulu mu?
Her ikiniz de etten kemikten değil mi?
Sakın kimseye karşı,
Böylesine eğilme.
***
Dedim;
Sanırsın ki ben mi ''titre'' diyorum elime?
Yerinden çık git der miyim sence kendi kalbime,
Ama haklısın onu sultan seçtim gönlüme,
Belki etten ve de kemikten bir kul idi lakin,
Gel gör ki nasıl görünür benim gözüme,
Her bakışı can verir,
Şu değersiz ömrüme.
***
Dedi;
Ben aşka inanmam,
Her şey yalan dolan,
Var mı bu zaman da,
Gerçekten aşkı bulan,
Senin bahsettiğin yüzyıllar öncesindeydi,
Uğruna ölürüm diyenler,
Şimdilerde ilk günden gidendi.
Bu yüzden kimseye karşı ezilme dik dur,
Yoksa üzülen başkası değil,
Yalnızca sen olur.
***
Dedim;
Benimki zaten ne aşktır ne de sevda.
Dönüş yok ki düştüğüm bu yolda.
Zira bizi aynı hamurdan yoğurup,
Ayrı yerlere atmışlar.
Yıllar yılı sol yanım olmadan,
Eksik, yarım yaşatmışlar.
Şimdi ben kendimi bulmuşum,
Sen ezilme diyorsun.
Ben tam olmuşum,
Sen hala ne üzülüyorsun.
Sen hala kime üzülüyorsun...