Dönüş Şiiri - Mert Tedirgin

toprağın katilleri ağaçlardır elbette
gel gör ki hiç vaveyla koparmaz o fukara
saçaklı köklerini saplar oysa cesette
bile kanaya durur delik deşik o yara

milyon yıldır bu dövüş böyle süregelmiştir
acayiptir şahidine meyveler yedirmiştir
nihayet tüm beşeri bağrında yatırmıştır
bu yatağa gerektir ne mal mülk ne de para

gövdesi kalınlaşır gün geçtikçe ağacın
gölge yapar yaprakları altında oturanın
üzerine ve bir serinlik gelir tek tacın
eksik der gören seni benzetir krallara

mütekebbirdir ağaç, bilmez hiç kıymetini
toprağın çünkü düşünmemiştir sebebini
aşağıda olmasının açmaz gözlerini
çevirdiği her yerde tüm mevcudat kapkara

ama toprak öyle mi, şefkatle seyrediyor
ağacı ve sabırla bereket dileniyor
ki daha da uzasın, ulu olasın diyor
nanköre usanmadan, düşmesin diye dara

sonra da seviniyor, sanki evladı gibi
büyütüp beslediği koca ağacın dibi
aşıklara mesken olunca ve galibi
yok diyor bu yarışın, yanacak odunlara

madem öyle ne diye uzamak ister ağaç
denkleşecekse eğer zengin fakir tok ve aç
yaraya ne merhem sürmeli ne de bir ilaç
neticede yanmak bağlanacaktır karara

suskunluğu nedendir bilinemez toprağın
altında kimler yatar bu buz gibi kucağın
merhameti saracak olmuşla olacağın
birleştiği yer sanki girdiğim yer zarara