Donuk Şiiri - İlyas Kaplan

aynanın çehresine yansıyor zamanlı zamansız
odada salınıyor ...eskiyen birilerinin hayaleti
benle tezat oluşturacak hassasiyetleri mevcut,
adımını attığı her yer soğuk
her yer donuk…

bahçedeki ağaç yaprakları
felaketin kollarına bırakıyor kendilerini
hayatı zindana çeviriyor fırtınanın şiddeti
yağmur içindekileri döktükçe,
şiddetleniyor siyatik sancılarım
şiddetleniyor …hiddetleniyor…öfkeleniyor…

her bir vaat onu kandırmaktan aciz
her bir söz onu avutmaktan mümteni…
hiç bir rüzgar ondan daha keskin esemez,
hiç bir kar onun kadar kasıtlı yağamaz,
hiç bir katil ondan daha acımasız olamaz
yağmur, kar, don, tipi ,fırtına … hepsi
onun eseri

lapa lapa donuk ışık benekleri
örtüyor…asfaltta kalan su birikintilerini
seyrek sokak fenerleri titriyor
kimseler yok
arabalar yok, caddeler yok , yollar yok
ağaçlar buz çadırı
saçaklar buzul çağından kalma

yalancıl bir kıpırtı içimde
hoplar, zıplar, atlar, koşar,
rüzgar yüzünü yalar,
soğuk kulaklarını ısırır,
kartopu oynar
kahkahalar atar,
gözlerinden yaşlar gelene kadar

artık kaybettim gerçek dünyayı
en çok tanıdık endişeleri, heyecanları
bir varmış bir yokmuş gibiyim
karlı bir yolda
üşümüş, donmuş medetler dileyen

atmosferik bir depresyon benimkisi
bazen çöküntü en diplere
bazen yükseliş en yükseklere
gün olur kara bir bulut üzerinde dolaşır
gün gelir o bana yaklaşır,
gün biter ben ona uzanırım

yüreğimde küçücük bir köşe kalmış sanki
çocukluğumdan o duygu, o büyü o coşkular
başka bir gezegenden kalma ışıklar
uçuk çılgınlıklar

anarşik bir nefes göğsüme saplanmış
peş peşe ihlal ediyor koyulan kanunları
suç işleyen bir tek ben kalmışım meğer
seslice haykırmak geliyor içimden
lakin donuk soğuk düşüncelerle kuşatılmışım
benimkisi geleneksel bir cinnet hali

ne tuhaf doğruyu söylemekten korkuyorum
içimdeki kuleler yıkılmışken
ayak izlerimi takipteyim inatla
bu donmuş arazide,
bu karlar ülkesinde.
bu kış masalında.

redfer