Dönme Şiiri - Deniz Salman

Şimdi bir gitarın kırık telleri olsam da
Hiç bir araya gelmeyecek olsa da boğazın iki yakası
Sensiz arşınlanacaksa da İstanbul’un sokakları
Yani yeniden ağlanacaksa senin gözlerinden İstanbul
Yani yeniden şehrime yağmur yağacaksa da
Dönme
Artık kelimeler gülümsemese de bana
Tramvaylar, trenler kabul etmeseler de
Aşkın denizinde boğulmadım diye
Bir damla gözyaşı gibi akmama izin vermeseler de üstlerine
Dönme
Satırlar dolusu yaşamlar sunsam da sana
Tırnaklarımla kazısam da yüzümü
Tırnaklarımla tohumlar eksem de İstanbul’a
Gücüm yetmese de İstanbul’a
İstanbul beni alsa da
Dönme
Senden duyduğum gibi
“ Kırk kocadan arda kalmış olan bu şehir”
Yani sultanlar, eşkıyalar tanımayan bu şehir
Beni tanınmasa da
Ben O’nu, yani ki Seni, kestirmeden gidiyim kendimi tanımasam da
Kestirme yolları artık bu şehrin, sana çıkmasa da
Gelme
Gölgemi yeniyorum artık
Kadife bir örtü çektim gölgemin üstüne
Kadifeden çiçekler götüreceğim ziyaretinde
Amma
Vakti geldiğinde daha bir yeşerecek yüreğim
Gölgemin küllerinden bir daha yaratacak kendini
Ellerin gelecek su dökmeye üstüme
Çekip çıkarmak isteyecek ellerin gölgemi her yangınından sonra
Yan, yan, yan
Her yaratıştan sonra ellerin gelecek üstüme
Yan, yan, yan
Gölgemi çekip çıkarmaya çalışacak İstanbul’dan
Oysa yüzümü yırttım tırnaklarımla
Kendimi ektim bu şehrin her karış toprağına
Yan, yan, yan
Bereket fışkıracak tanıdığımda gölgemi yeni baştan
Ben İstanbul olacağım
Sen İstanbul’da bir gezgin
Bakmak görmek değildir
Bakacaksın ama görmeyeceksin bu şehri
Yani ki kendini
Her yanış bir yok oluş doğuracak gölgene
Gölgen özündür
Özünse sen değilsin kırlangıcım
Kanadı kırık “Anka kuşum”
Kanatlarındaki su ve et zehirler bu şehri yani ki seni yani ki beni
Dönme
Kanatlarını öpene kadar
Kendine dönene kadar
Yalnızca gölgeni taşıyana kadar kanatlarında
Yan, yan, yan!
Dönme!
Dönme!
Dönme!
Dön be!
Dön be!
Dön be!