Döngünün Kanunu Şiiri - Kasım Kobakçı

Döngünün kanunu,
Her kalp atışında, aynı kanı damarlara pompalayan o kas,
Doğumla ölüm arasındaki, o ince çizgide yürüyen, tüm varlıklar gibi,
Tarihin tekerrürden ibaret, o sarsılmaz gerçeğiyle,
Bir yasa veya kaçınılmaz son..
Evrenin, o dipsiz sessizliğini, milyarlarca yıldır dinleyen boşluğa rağmen,
Kendi yarattığı, evrenin içinde hapsolup, yine aynı döngüyü başlatırcasına,
Bu kozmik tekdüzelikten, bir anomali, bir çatlak arayarak,
Galaksilerin, o sonsuz dansında, kendi yörüngesinden şaşmayan, bir yıldız gibi,
Ve dünyanın, kendi ekseni etrafındaki, o bıkıp usanmaz dönüşüyle beraber,
Gecenin ardından gelen, gündüzün o şaşmaz vaadine,
Toprağa düşen, tohumun yeniden filizlenmesi,
Havada bahar, biraz da okyanus tuzu kokusu,
Gelgitin, kumsalda bıraktığı ve sonra geri aldığı o izlerde,
Güneşin her sabah, aynı yerden doğup aynı yerden batmasındaki, o sarsılmaz nizam, ayın evrelerindeki,
Nabzın, o hiç durmayan iniş çıkışları,
Ve bir neslin ardından gelen, bir sonraki neslin, o taze nefesi,
Neyin habercisiydi bu, hem yıkıcı hem de yaratıcı tekrar?
Milyonlarca yıllık, bir fosilin katmanları,
Evrimin o yavaş ve acımasız, zehirli ilerleyişi,
Hücreler,
Genler,
Kodlar,
Miraslar...
Bir DNA sarmalının, o mükemmel ve karmaşık yapısından,
Kendi türünün devamı için, aynı kaderi yaşayan, bir canlı olmaya programlı,
Ve sudaki, her bir dalganın, bir öncekinin izinden gidip kıyıya vurduğu,
Sonsuz,
Mavi,
Canlı ölümsüzlüğün, o devasa mekanizmasına, boyun eğerek kendi içinde eriyen,
Büyük patlamadan önceki, o tekil andan beri, evrenin her köşesine yayılan,
Büyük çöküşten sonraki, o muhtemel yeni başlangıcın, o aynı vaadi,
Tüm varoluşun, o devasa ve anlamsız tekrarıyla, her şey kapkara,
Doğumlar ve ölümler, başlangıçlar ve sonlar arasında kapkara,
Hiç anlatılmayan, o en eski hikayeden,
Bu kozmik sürgün, kelimelerin ötesinde sancılar taşır..