Gözlerim çivilenir yaşamın döngüsüne
Uzaklara dalar fısıltı kadar yakınken
Başımı dayadığım omuz mutluluk yumağım
Sonbaharı yaşatıyor özlemin
Yaşamak yaşlanıyor beklerken
Yoksunluğun ateşi gözlerime parlayan
Ellerim bir şeyden kayar gibi boşluğa
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta