Döngü Şiiri - Gürsel Cengiz

Sokakların dalgaları vururken kıyılarına
Bir sünger gibi çekilecek insanlar
Dokunmak için hayatın kendisine
Ya da
Koşar adım yurduna yuvasına
Yine her zamanki gibi
Bir sis çökecek düşlerdeki
Adına İstanbul denen bu sevda
Bu ekmek ovasına

Arka sokaklarında bir nara duyulacak
Ya da bir siren sesi
Hemen yanı başında
Bir bebek doğacak
O güzelim boğaz
Kendini köprüden ele ele atan
İki kişiyi boğacak

Eksiksiz hayat yapıyor üzerine düşeni
Gündüze inat gece ağlıyor
Yıldızlara kadar ulaşınca
Bu şehirlerdeki acının izi
Azın tadını bilip muzun tadını bilmeden
Ölecekler alacak sırasını
Bir Mehmet de yokluktan boşayacak karısını

Bu devranda bu kervan
Bıkmadan dönecek
Alacak cümle alem hissesini yaşanan günden
Kimi acı kimi tatlı
Çivit mavisi düşleri olanlar
Adam gibi işleri olanlarda

Akşam oldu güneş bile gitti dünden
Diyecekler
Dökülecekler anason bahçesine
Ve bir bir sökülecek kadehler masalardan

Diyecekler ki
Bir kor oldu ay
Dinlemiyor geceyi
Doğduğumuzda öğrendik biz aşk denen
Bazen kör
Bazen de baldan tatlı heceyi

Bir kenarda ise
Adı hasret olan bir türkü tutturacak ozan
İçince de iki kadeh
Kursağa gidince birkaç zeytin tanesi
Ne görülürmüş ne duyulurmuş
Diyecek
Dışarıdaki ekmek kavgası

Ağlatacak bu şehri ozan
Çalıp söylediği de tamda ezginin içlisi
İşte
Adı her neyse aşk ekmek kör bir gece
Yada İstanbul
Döngü bu

İnsanları bir bir yiyecek bu çarkın dişlisi…

Gürsel Cengiz