Döngü Şiiri - Mert Kör

Kızıyorum, öfkeleniyorum
Önce sana kızdığımı sanıyorum
Ama sonra kızacak suçlu bulamıyorum
Kendime de kızamadığım için
Kızgınlığıma kızıyorum

Düşünüyorum, akıl yoruyorum
Bir çözüm düşünüyorum
Sonuca varan bir yol arıyorum
Ama vardığım sonuç hep aynı
Hayat acımasız ve adaletsiz

Boğazımda bir şey düğümleniyor, ağlıyorum
Aklıma bu düşünceleri getiren her olayda ağlıyorum
Sonra da mecburen unutup hayata geri dönüyorum
Elde ettiğimse sadece ıslak bir yastık
Güçsüzlüğüme ve çaresizliğime yanıyorum

Haykırıyorum
Allah’a haykırıyorum beni duy diye
Ona anlatıyorum
Bir tek onunla paylaşıyorum
O ise hep beni duymamazlıktan geliyor

İsyan ediyorum
Herkese, herşeye isyan ediyorum
Belli ki bir mucize bekliyorum
Sanırım çok bilim-kurgu izliyorum
Çünkü her defasında aptallığımı anlıyor
Sonra bir daha mucizelere umut bağlıyorum

Ölüp diriliyorum
Her ümitsizliğe düşüşümü ölüm
Her kahkahamı dirilme sayıyorum
Arkama bakıyorum
Kaç kere ölüp dirildiğimi sayamıyorum
Ama her ölümden sonra bir diriliş görüyorum

Ve yine önüme bakıyorum, koşuyorum...